Vier landen, zes locaties en zeven concerten. Dit is mijn bijdrage aan de Symphonica toer van George Michael. De muziekliefhebbende vrienden en mijn ouders hebben me vergezeld maar ik deed er ook een aantal helemaal alleen.Het eerste concertje in Keulen was heel verrassend. Alles is nieuw, er is zoveel te bekijken, zoveel details gaan aan je voorbij. Doordat ik helemaal middenin zat, lukte het me om die prachtige Amy Winehouse foto te maken. Voor mij is er geen mooiere herinnering dan die zelfgeschoten foto. Ook in Brussel kon ik aardig wat emoties op de gevoelige plaat vastleggen en niet in het minste door het feit dat George diezelfde dag een dierbare vriendin (Maria) verloor.
Toch zijn niet de foto's uit het toestel maar de foto's in mij hart de meest bijzondere.
De Rotterdam concertjes waren voorbehouden aan mijn ouders. Mijn ma was bijzonder ontroerd door "Going to a Town" en met pa spurte ik van de twintigste rij naar de derde bij de bisnummers. Daar waren we getuige van één van de eerste versies van de gospelopwarming met de backing vocals. Zijn eerste nummer één was in Nederland. Daar doet hij blijkbaar graag iets extra voor.
Antwerpen was helemaal aan de vriendenkring gewijd. We hadden een fijne pre-party tijdens een etentje in de buurt.
Onder de noemer van "doe eens gek" aanvaarde ik het aanbod voor een kaartje voor Royal Opera House in London. Dresscode was Black Tie en daardoor was ik genoodzaakt om nog even op koopjesjacht te gaan. De locatie is fenomenaal. Ik was reeds in Royal Albert Hall maar dit is nog van een heel andere categorie. Zowel de zaal als de concertgangers waren helemaal "dressed-up". Het geeft een heel bijzonder gevoel om al die prinsessen voor één avond voorbij te zien paraderen en te beseffen dat je er zelf ook eentje van bent.
Als de lichten dimmen, blijven de kleine stijlvolle lampen aan de balkons aan en lijkt het wel of het verlichte paddestoelen zijn. Kan het meer typisch in dit seizoen. Een concertje voor de foundation van Elisabeth Taylor met als beheerder ene Mister Reginald. Je kon er gewoon geld op inzetten dat de genoemde Elton John ook in de zaal zou zitten. Jarenlang hebben ze niet met mekaar gesproken, de muzikale wonderkinderen maar ondertussen is alles peis en vree. "Cowboys and angels" werd zonder oogverblindende bril gebracht. Het liedje is sowieso bijzonder voor mij daar er een rechtstreekse link naar een muzikale vriend inzit. Je komt binnen als een prinses en gaat buiten als een keizerin.
Al vanaf het eerste concertje is de cover van Terrence Trent D'Arby "Let her down easy" mijn favoriet en dat is zo tijdens de ganse toer gebleven. In Rotterdam kwamen er zelfs tranen bij dit nummer. Het is zo fijn te ontdekken dat iedereen die me vergezelde een ander favorietje heeft. Blijkt dat de keuze door George een heel breed publiek kan aanspreken. Een schitterende videowall, een fantastisch symphonisch concert, ontelbare zwarte pakken en nog een groter aantal brillen, dat is wat deze man van buiten tot die persoon maakt. But sometimes the clothes do not make the man (beste idool, ik speel hier even leentje-buur). Binnenin zit er zoveel meer. Een heerlijke stem die prachtig kan doseren, het uitkiezen van bijzondere eigen songs, het brengen van niet evidente covers en vooral emotie, tonnen emotie en nog eens emotie.
Durft er nog iemand vragen waarom ik fan ben? Dare me!
(Foto : I'm going to see George Michael Facebook)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten