The Baseballs @ Vlaanderen Muziekland

Three certified, out-and-out rock'n'roll singers complete with rockabilly forelocks happened to meet in a tea room in a typical heavy metal rehearsal bunker in Berlin. They recognise each other based on their common hairstyle, start jamming and form a band whose debut album lands in shops across the country a little later. Sounds far-fetched? But it's true.

By mistake, Sam wanted to audition for a cover band and made his way from southern Germany to Berlin. Digger lived in Cologne, but was visiting his big sister and helping out in his brother-in-law's band. And Basti lived in Berlin anyway. It must have been Fate. Digger admits, " 'tea room' isn't really correct, it was more of a dirty den for empty bottles. But 'Blue Suede Shoes' worked right away - with three voices in perfect vocal harmony." This was a new evolution of the musical heritage of Elvis, Jerry Lee Lewis, Buddy Holly & Co.: "Voc'n'Roll" was born and The Baseballs at the same time.

The personal things they have in common also suggest fateful intervention. The first record all three bought as kids featured The

King on the cover. Each of them can imitate any role from any episode of The Simpsons and of course they all have a comb in their back pocket. But the main thing is that they are all passionately attracted to the lifestyle of the Golden Fifties, going all the way back to their childhood. The reason is simple: "If you wanted to rebel against your parents you just had to grow a forelock and put on a leather jacket, " says Basti nostalgically. "Nowadays you can hardly shock your parents anymore - unless you decide to become an investment banker."

Which never came into consideration - the style has been the same since they were kids. The sideburns sprouted, as soon as the hair grew out accordingly and if the forelock has to be combed up or down depending on the occasion - in their hearts it's always perfect. For The Baseballs "Voc'n'Roll" doesn't just mean look and lifestyle, it another word for having a good time. And this applies to all ages, says Sam, "You can't ignore the orthopedic aspect of swinging your hips: constantly swinging them reduces the need for artificial ones."

Apart from such meaningful considerations, Sam, Digger and Basti are permanently on the look-out for contemporary songs that can be "rolled". Or to quote the band, "We take good songs and lead them to their true calling."

http://www.thebaseballs.com

Prince - Werchter 10 juli

Thuis vertrokken met een wagen die een buitentemperatuur van 41°C aangaf. Inderdaad vanuit “putteke Kempen” was dit wel te verwachten na al die oververhitte dagen. Ergens onderweg zijn we die zon toch kwijtgespeeld en dat was geen overbodige luxe.

Een parkingticket van 15 euro (de prijzen blijven blijkbaar stijgen) met de nodige aanwijzingen waar en hoe ik op een wei moet parkeren. Mooi niet, als ik 15 euro betaal, dan parkeer ik op “wijze van de chef”.

Korte wandeling van een kleine kilometer tot aan het terrein. Leuk plaatsje gezocht terwijl Jaimie Lidell al het beste van zich gaf.
De acts volgden enorm snel op mekaar. Mint Condition was nog maar juist vertrokken toen Larry Graham in fanfare stijl over de frontstage z’n intrede maakte.

Die fanfare was er blijkbaar toch iets te veel aan want de hemel trok zwart dicht en we kregen onze eerste, weliswaar verfrissende, regenbui . De band speelde er aardig op in met “Can’t stand the rain”.

Rond half 10 maakte de hoofdact zijn opwachting. Fris gewassen en geschoren met de haartjes netjes gekortgewiekt en in outfit die een verlengde is van zijn nieuwe cd. Helemaal anders dan het “vettig ventje” dat we uit het verleden kennen. Maar de blik is nog steeds identiek. Hij oogt monter en alert en straalt dat ook ten volle uit.
Let’s go crazy opent het concert en al gauw passeren ook 1999 en Little Red Corvette. Tijdens Purple Rain gaan heel toepasselijk de hemelsluizen weer open en ik moet zeggen, het heeft iets speciaal als je met gebloemde poncho in de regen staat te dansen op een live versie van die bekende “paarse regenbui”.

Het licht was een ware nachtmerrie. Zelfs van op de zesde rij stond Your Royal Highness helemaal in het donker. De lichtinstellingen veranderden van seconde tot seconde en vooraleer het toestel heeft scherpgesteld, valt er alweer een waas over de display.

Het concert komt heel erg verknipt over. Net als een boek dat samengesteld is uit vrij onsamenhangende hoofdstukken. Tot drie of vier keer toe, verlaat de ganse band het podium en wordt alles donker. Het duurt ook steeds vrij lang vooraleer er dan weer een nieuw stuk aan toegevoegd wordt. De interactie met het publiek blijft tot een minimum beperkt. Buiten een aantal meeroepers als oeh-aah en funky people (zo’n zonde dat ik m’n too funky shirt van Yog niet aanhad) blijft de prinselijke Prince hoog en droog op z’n podium staan en voelt dit ook figuurlijk zo aan.

Geen echte afsluiter en zo gaan we naar huis met een open einde-gevoel. Heel benieuwd of we ergens een recensie van Serge Simonard zullen terugvinden want die stond een paar meters van ons af. Misschien is een zinsnede uit 1999 toch van toepassing en zijn “Parties not ment to last”. Het nummer dateert van 1982 en toen we het luidkeels meebrulden was het millennium nog “zo ver van ons bed”. Ondertussen slapen we al 11 jaar op verse lakens!