Een negende jaar sportpaleizen voor de broers Wauters en dan gaat er toch even door je heen : wordt het niet allemaal routine, allemaal al een beetje gezien en gehad? Ze moesten het ook dit jaar weer helemaal overnieuw bewijzen. Een aangename verrassing al onmiddellijk bij het begin als Koen heel alleen het strijdtoneel instapt, piekfijn uitgedost. Een metaalgrijze blazer en een zwarte broek met dubbele plooi. Zijn schoenen zijn deze keer eens geen sneakermodel maar zwart lakleer met een croco uitzicht. Zijn ceintuur is van hetzelfde materiaal gemaakt. Wat een klasse en stijl na de kleurenkakafonie van vorig jaar. Gelukkig kreeg Stijn Helsen zijn C4 en werd er weer teruggegrepen naar het vertrouwde Wellens huis.
Koen begint klein zoals beloofd en dat houdt gewoon in dat hij alleen zingt, zonder begeleiding maar ook zonder ruggesteun. Het is Koen en het publiek.
Eén na één komen de muzikanten op het podium en de eerste in lijn is natuurlijk broer Kris. Die brengt vestimentair nog meer klasse mee en draagt een metaalgrijs pak wat hem als gegoten zit. De lengte van de broek is perfect en de sneakers vormen een geweldig geheel wat kleuren en patroon betreft. Dit is voor mij de mooiste outfit die de heren in gans hun carrière gedragen hebben. Het geeft toch dat extraatje meer dat er zo vaak ontbreekt.
Wat de playlist betreft, grijp ik graag terug naar één of andere krant want die zullen hoogstwaarschijnlijk wel met een lijstje komen. Vincent is de eerste muzikant die verschijnt, heel speciaal als eerste instrument zo'n bas, daarna de backings, Frank die zijn hele zootje toestellen ook zelf moet meebrengen daarna komt Tom die ongeloofelijke retro (om het mooi uit te drukken maar het doet echt pijn aan mijn ogen) witte puntschoenen draagt en Hans met zijn accordeon die gelijk een heel dansbaar deuntje inzet. Ook de ouderdomsdeken Eric mag niet ontbreken. Enkel Herman komt eerst op als we overstappen naar het grote podium. Het eerste deel wordt bijna helemaal "in 't midden" afgewerkt en geeft me ook een heel erg 2003 gevoel.
Ik hoor tussendoor een muzikaal stukje "Late in the Evening" van Paul Simon en die dingen in between vind ik altijd ongeloofelijk leuk. De Perfectie zit aan het eind van het eerste deel en de Tegenpartij is de afsluiter voor de pauze. Een beetje spijtig want ik had net het gevoel dat iedereen enorm goed op dreef was.
Deel 2 vind ik met uitzondering van de gezamelijke danschoreochrafie een heel pak minder. De meezingers zijn er stuk voor stuk alleen "Daar gaat ze" en " Swentibold" zijn na jaren deze december niet meer uit hun bed geraakt. Mooi zo! Er wordt weer met een inmense brug gewerkt die dit keer helemaal rond haar as draait en dus gans de blokken 120 tot 146 rondtoert. Kris doet één toertje mee maar stapt dan af terwijl Koen nog voor een extra rondje gaat.
De bisnummers zijn bizar. Als eerste een echt uptempo nummer en daarna een ode aan de dit jaar overleden vriendin/liedjesschrijfster/collega van de heren waar Koen het geweldig moeilijk krijgt en daardoor "ik denk aan jou" op een nogal verwarde manier brengt. Gelijk daarna is er weer " een pannen van het dak" liedje. Ik vind de combinatie en de overgang van de nummers een beetje raar gekozen, maar goed...
Ik heb zeker geen "wauw" gevoel als ik naar huis rij. Het ligt waarschijnlijk aan de 6 jaar dienst die ik ondertussen in december hier heb, en geef toe, het blijkt toch ieder jaar weer een uitdaging om met iets "kakelvers" te komen. De haantjes blijven tenslotte dezelfde en ook hun kiekenkot verandert weinig. Misschien is een soort van positieve opgetogenheid wel gepast als deze heren ieder jaar december weer een beetje "licht" geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten