Wie een kaartje had, prees zich meer dan ooit gelukkig. Voor één keer was Bryan Adams gisteravond namelijk van héél dichtbij te bewonderen. De Canadese rockartiest trad namelijk solo op in de 'kleine' Antwerpse Stadsschouwburg, daar waar hij anders bij ons probleemloos de grootste concertzalen vult. Afgaand op eerdere concerten van zijn Bare Bones Tour, stond de fans een prachtige avond te wachten met niet alleen akoestische songs maar ook talloze verhaaltjes tussendoor. Dit is wat het Nieuwsblad lettert vandaag. Voor mij was het veel meer. Ik had een kaartje overgekocht omdat ik ten tijde van de kaartenverkoop niet thuis was. Het viel mij sowieso op, dat er heel weinig kaartjes op de “tweedehandsmarkt” werden aangeboden. Een teken dat dit concert echt wel bijzonder zou zijn en dat al wie een kaartje had, ook heel erg graag wou gaan.
Ik zat op de tweede rij op het balkon en zag het duo vanop een hoogte maar wel in het volle licht staan. Ja het duo, want Bryan had enkel een pianist bij. Zelf bespeelde hij uiteraard de akoestische gitaar en mondharmonika.
Reken mij echt niet onder de die hard Bryan Adams fans en dan weet je dat er best een aantal songs waren die ik totaal niet kende. Onbekend is onbemind maar daar kwam heel snel verandering in. Ik kon mezelf laten wegzakken in de theaterzetel en de woorden en de muziek op me laten afkomen. Net of ik thuis in de woonkamer zat en er iemand een accoustisch setje neerzet. Het bracht rust en ik kon voor de volle 100% genieten.
Bryan is voor mij vooral fotograaf. Ik zag recent een cover van een cd hoes waarvoor hij de foto maakte. Prachtig. De emotie in beelden omgezet. Is het verwonderlijk dat net deze man ook met woorden zo goed gevoelens kan neerzetten?
Maar goed, even terug naar het concert. Een solo gitarist in een zwart hemd en een blauwe jeans. Handelsmerk van Adams. Geen franjes, geen spectculaire lichten, geen grootdoenerij maar muziek in zijn puurste vorm, zoals hij wordt gemaakt, zoals de eerste paar akoorden van een nieuwe song.
Al na een paar nummers frommelt hij de playlist die als spiekbriefje op de grond ligt, bij mekaar en kiepert hem achter de coulissen. Een absoluut gevoel van vrijheid overvalt me. Ik doe mijn ding en sta ervoor, daar heb ik geen briefje voor nodig.
Als tijdens “Cuts like a knife” een snaar de geest geeft, zingt hij gewoon door terwijl een roadie een nieuwe gitaar brengt. (You liked that when I broke the string well I didn’t). Geen onderbreking, geen gejammer maar gewoon doorgaan, zoals in het echte leven.
Bryan zet zijn hand tegen zijn voorhoofd en tuurt de grote zaal in. Hij spreekt een aantal mensen aan op de allerlaatste rij van het balkon (Hey you with your white shirt....) en vraagt ze om naar beneden te komen. Blijkbaar zijn er op het parterre nog vier zitjes vrij en wil hij de fans achteraan de kans geven om wat dichter te komen zitten. Gewoon en simpel.
Voor “Have you ever really loved a woman”, zijn we gewend een spaanse akoestische gitaar te horen maar voor vanavond werd deze song helemaal aangepast aan piano. Ik moet zeggen, helemaal anders maar net zo mooi.
Als echte fotograaf heeft Bryan het blijkbaar enorm moeilijk om zelf voor de lens te staan. Iedere poging tot foto maken werd in de kiem gesmoord. Er liepen heel veel kleine wandelende spots rond die erop getraind waren om iedere fototoesteldisplay te localiseren.
Natuurlijk waren “Summer of 69” en “Heaven” van de partij maar gelukkig ook “When you’re gone” en “Not Romeo, not Juliet”. Een verzoeknummer vanuit het publiek werd “Cloud Number 9” . Bij “ Straight from the heart” kunnen er niet anders dan koude rillingen over je rug lopen (you’ll know I’ll never go as long as I know it’s coming straight from the heart).
Een heel mooie muzikale avond die ook helemaal af was. Toch wil ook even stout zijn en vermelden dat Vlaanderen echt geen artiesten als Bryan rijk is. Niemand van eigen bodem doet de Canadees die vorige week 50 werd na. 30 jaar muziek op een avond in de Stadsschouwburg te Antwerpen, amazing what!
P.S. Wat wel een beetje gek was, is dat gedurende het ganse concert ook de ruimte achter het podium mee verlicht was. Je zag de kisten en de bezems staan en ook af en toe iemand door de ruimte lopen. Geen idee of dit met opzet was of men gewoon het zwarte doek achter de scene was vergeten naar beneden te rollen.
“Once, twice, …. three times a lady…" zo klinkt het in de prachtige ballad van Lionel Richie, één van de vele grote “Motown – artiesten" van de voorbije 50 jaar. In 2009 is het inderdaad exact 50 jaar geleden dat het legendarische platenlabel “Motown – records" van start ging, het begin van een absoluut succesverhaal voor vele wereldsterren. 
