Toen we in het voorjaar onze tickets aanschaften, hadden we totaal geen weet dat we ook met twee Vlaamse kleppers zouden verrast worden tijdens deze Tuskegee passage in Antwerpen. Dus op onze menukaart 3/4 American commodores show, een scheutje Kempische glamour en een dikke borrel Antwerpse Croonerboy. Het recept voor een kleurrijke maar ook welgesmaakte cocktail.
Yannick neemt het heft direct in eigen handen en staat op dat grote Sportpaleispodium alsof hij nog nooit in z'n jonge leven iets anders gedaan heeft. Het heeft niks te maken met lef of valse bescheidenheid maar gewoon met het feit dat hij doodgraag z'n ding doet. En dat dit z'n ding is, dat is na gisteren wel overduidelijk. Met drie eigen nummers en vier covers brengt hij de pina collada alvast op smaak.
Lionel is en blijft een showbeest. De show wordt opgang getrokken door wel een heel bijzondere versie van Hello en hier en daar zie ik toch een figuurlijke wenkbrouw fronsen.
Nadien worden de traditionele versies van de dito songs aangehouden en houdt deze 60-jarige kleurling iedereen steeds bij de les. Geen tijd voor een dipje of een afzakkertje maar energie, tonnen energie, het ganse concert door.
De show is een beetje een copie van de vorige shows die we zagen maar in z'n muzikanten had hij wel degelijk verandering gebracht. Enkel Oscar aan de drums en Ben aan de gitaar waren vertrouwde gezichten. We misten al van bij het begin Chucky? Where has Chucky gone? Dino die er de vorige toer niet bij was, was deze keer wel terug van de partij.
Lionel is een echt zweterke en vanop die tweede rij zie je maar echt goed welke proporties dit aanneemt. Als hij zich draait, gutst het water van hem af als bij een hond die zich schudt na een zwempartijtje. Het is van hem geweten dat hij geen kleding tolereert die zweetsporen nalaat, dus een kledingwissel dringt zich een paar keer op. Niet dat dit storend was, integendeel.
De kers op de taar hier in Antwerpen luistert naar de naam Natalia. Zij had de uitnodiging aanvaard, om samen met Mr. Lionel haar duet "Angel" live te brengen.
Wat een entree, wat een performance, wat een uitstraling en wat een dress. Van een kleedje kunnen we hier echt niet meer spreken. Het was één en al glamour. En net terwijl je denkt, amai Natalia, wat enorm zedig van je, zie je aan haar achterkant een split die van de grond tot in de hemel rijkt. Gelukkig oef, Natalia blijft Natalia, met de knipoog. Er zijn nog zekerheden.
Het einde van het concert laat eerder een raar gevoel bij ons achter. Lionel verdwijnt na het laatste nummer en terwijl iedereen zich aan een aantal bisnummers verwacht, gaat het licht in de zaal aan en beginnen de zaalmedewerkers al duchtig stoelen te ruimen.
Het geeft een beetje een leeg gevoel, geen waardig afscheid, heel gek is dat.
Dat lege gevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon als ik aan de FRS stand een jongeling zie staan met een smile van oor tot oor. Ook de pretlichtjes in zijn ogen kan hij niet gedoofd houden.
"Het klonk super Yannick". Dat vond ie zelf ook. Het was een droom voor hem om ooit in het Sportpaleis te staan en op zijn dagelijkse rit van huis naar werkadres komt hij steevast voorbij het blauwe dak gereden. Een belofte aan zichzelf is gisteren voor hem realiteit geworden.
Maar wie zei ook al weer dat de realtiteit soms de droom inhaalt?
Je stem is grandioos kerel, maar het mannetje in je hart is nog veel mooier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten