Night of The Proms – Sportpaleis Antwerpen 22 oktober 2010

Het Sportpaleis wordt vaak overspoeld door externe organisaties en artiesten maar één keer in het jaar steekt alles in een “eigen jasje”. Night of the Proms is het paradepaardje van het huis en dat reeds 26 jaar lang. Voor deze editie werden kosten nog moeite gespaard in de keuze van de artiesten. Grote namen en dus een spetterende affiche. Dit alles ondersteund door een prachtig Il Novecento orkest en Fine Fleur koor.

Na de intro (waarin alvast een tipje van de sluier wordt opgelicht) komt als eerste Charlie Siem aan bod. Een jonge violist uit een Brits nest die reeds samen met Bryan Adams in de Royal Albert Hall stond en hem begeleide bij de song “Heaven”. Hij speelt een stukje Paganini en het “Presto” uit de zomer van Vivaldi.
Daarna komt een Kameleon van de jaren ’80 op het podium. Ouder en wijzer zegt men dan vaak maar ook een pak minder bij stem en daarentegen een pak meer kilo’s. Boy George is de artiestennaam van George Alan O'Dowd en is de vroegere frontman van Culture Club. Zijn “ Do you really want to hurt me” is natuurlijk een klassieker en het publiek vergeeft hem dan ook vrij snel zijn “minder bij stem zijn” (to say the least).
Na een klein klassiek intermezzo bestijgt een zebra/zeepaardje de scene. De 62-jarige Grace Jones is al een serieus uit de kluiten gewassen madame en benadrukt dit nog eens met een paar stilletto’s om U tegen te zeggen.

"Music" van John Miles is nog zo’n absolute klassieker op deze Proms. Ook al hoorde ik deze song al zo vaak, toch dringen de woorden plots heel erg in m’n eigen leven door.
My First Love katapulteert me terug naar eind jaren zestig toen ik als kleuter met mijn rode huispantoffels danste op de tonen van Middle Of The Road. Nu, veertig jaar later, is die muziek nog steeds een “rode” draad in mijn leven.
Net voor de pauze krijgen we nog een performance van Black Lady Grace Jones in een rode outfit. Om eerlijk te zijn, heeft het voor mij heel veel van een vogelverschrikker. Als ze plots de rug naar het publiek toekeert, zijn we echter heel verrast. De achterkant is een blanco bladzijde, in haar geval een nero kant, om meer correct te zijn.

In het begin van deel 2 is er plaats voor een surprise act. Barry Hay frontman van Golden Earring brengt "Radar Love" & "When The Lady Smiles" en alle jaren ’80 liefhebbers zijn direct mee in het verhaal.

Voor "Kama Kamaleon" heeft Boy George als ruggensteun de drie backings en z’n eigen gitarist nodig. Het lijkt in geen jaren op de originele versie maar heeft niettemin een nostalgische waarde. Daarna kiest hij nog voor een cover : “You were always on my mind”. Het publiek laat zich van zijn beste kant zien en neemt de moeilijke stukken van hem over.

Tijd voor de derde grote gast van de avond. John Fogerty, de 65 jarige songleverancier van CCR, speelt een eigen hoofdstuk in het Proms verhaal. Zes bekende songs worden in een vrij originele versie gespeeld. (Down on the Corner – Long as I see the light – Don’t you wish it was true – Have you ever seen the rain – Bad Moon Rising – Rockin all over the World)

Black Diva Jones brengt met “Slave to the Rhythm” een gymnastiek staaltje van hoepelbehendigheid en uithoudingsvermogen terwijl ze op weer andere stilletto’s over het podium schrijdt. Zelfs Guy Deprez kan een welgemeende glimlach niet onderdrukken.

Night of the Proms staat steeds garant voor een afwisselende en aangename muzikale avond. De Koninklijke verslaggever meldt dan ook reeds present voor de volgende editie.

Info : http://www.sportpaleis.be/
Namen voor de 27ste editie van het grote feest van klassiek en pop worden pas later bekendgemaakt, maar snelle beslissers reserveren nu al hun favoriete plaatsen.
Prijzen (onder voorbehoud):Een uitnodiging om te betalen krijgt u pas nadat de eerste namen bekend zijn gemaakt.
Het middenplein is met staanplaatsen vooraan en zitplaatsen achteraan.
19,00 euro: staanplaatsen balkon
22,00 euro: staanplaatsen middenplein vooraan
31,00 euro: rolstoelplaatsen (alleen telefonisch te reserveren)
35,00 euro: zitplaatsen balkon, tribunebochten en laatste rijen onder balkon
40,00 euro: zitplaatsen tribunes en middenplein achteraan

Bare Bones Bryan Adams @ Royal Concert Hall Glasgow

De Bare Bones toer is al een tijdje up and running en vorig jaar hadden we reeds in Antwerpen de kans om Canadian Born Adams te zien en te beluisteren in de Stadsschouwburg. Dat beviel zo goed dat de datum voor de citytrip naar Glasgow wel erg strategisch gekozen was.

Zelf is hij perfect gelukkig met de keuze van de Royal Concert Hall in tegenstelling met zijn vorige bezoek aan deze Schotse stad waar hij in het SECC geprogrammeerd stond. Niet dat hij een artiest met kapsones is, wel integendeel.
De hoge zwarte hoed die hij draagt bij z'n entrée, is het enige wat deze man zich aan sterallures aanmeet. De standaard jeans met het standaard zwarte hemd en dito schoenen. Het lijkt gewoon de doorsnee man en ik heb een flauw vermoeden dat hij dit ook echt wil zijn. Zijn ogen staan diep. Ik zie een man die al een deel van zijn leven achter zich heeft en dit niet zonder slag of stoot heeft doorstaan. Hebben we dat niet allemaal?

Samen met zijn one-man-band Gary Breit, schotelt hij ons een menu van 23 eigen songs voor. De keuze is natuurlijk aan hem en wat een keuze. Doorheen de jaren van muziekgeschiedenis is Bryan in verschillende decennia aanwezig en slaagt hij er steeds weer in om de top te bereiken met natuurlijk “Summer of 69” als absolute nummer 1 in zoveel jaarlijkse hitlijsten.

“Cut’s like a knife” is een klassieker maar als er plots doedelzakmuziek uit de rechterachterhoek van de zaal te horen is, kijk je toch heel even verbaasd achterom. Een echt Schots cadeau van Bryan aan zijn publiek. De man, helemaal in kilt uitgedost, loopt door de rechterkant van de zaal tot voor het podium waar hij even de hand schudt met de maker van de song en dan weer langs links verdwijnt. Na afloop vraagt Adams de gast op het podium voor een gezamelijke foto als herinnering.
(foto : www.bryanadams.com)

“When the night comes” is toch wel een vreemde eend in deze playlist. Een song, die hij schreef voor Joe Cocker, neemt hij nu ook op in zijn eigen repertoire. Deze vertolking zal ook op de Bare Bones cd staan die vanaf volgende maand verkrijgbaar is. Gelukkig hebben we die hard fan “Alvaro” uit Spanje in de zaal die ons (via Bryan) laat weten dat de cd al downloadbaar is via internet. Een oprechte Muchos Gracias gaat vanwege de artiest naar z’n fan uit.

Ook “The right place” is een lied dat hij vergat op te nemen en eigenlijk geschreven is voor Ray Charles maar nooit z’n bestemming heeft bereikt. Iemand uit de vriendenkring (Jim Vallance) was zo slim om het op te geven voor Idols en Bryan vindt het best geslaagd en feliciteert de uitvoerder met zijn werk.

Tijdens de bisnummers gaat Bryan’s aandacht naar een kleine jongen op de derde rij. Hij vraagt hem z’n naam en een schuchtere “McKenzie” komt uit zijn vader’s mond. Speciaal voor deze kleine man speelt hij “Kids wanna rock”. Aandoenlijk.

Het is ook tijdens deze bisnummers dat Adams wat nabijheid vraagt en zo komt het dat je plots met een groep mensen oog in oog staat met deze man en dat alles heel gewoon aanvoelt. Nog voor de eerste mensen de zaal verlaten is Bryan al vertrokken. De UK toer wordt hier afgerond en volgende maand staat hij alweer op de planken in zijn geboorteland.

Playlist

- Run to you
- How do ya feel tonight
- Back to you
- Here I am
- Do I have to say the words
- Let’s make a night to remember
- Can’t stop this thing we started
- Still beautiful to me
- Heat of the night
- Not Romeo not Juliet
- I’ll do it for you
- Cut’s like a knife
- When you’re gone
- Wanna be there when the night comes
- Summer of 69
- Walk on by
- Heaven
- The right place

Encores

- Somebody
- Have you ever loved a woman
- Kids wanna rock
- Straight from the heart

Sting Symphonicity @ Sportpaleis Antwerpen

On and on the rain will fall

Like tears from a star like tears from a star

On and on the rain will say

How fragile we are how fragile we are

Een mager klein mansfiguur komt zonder veel ommezwaai het podium op en begint direct met zijn repertoire. Ik zit stil en hou m’n adem in. Net als bij zijn vorige concert heb ik het idee dat je Sting niet hoeft te zien om te ervaren wie hij is. Je voelt gewoon de ziel die vanbinnen uit komt. Dat klinkt enorm spiritueel maar geeft toch heel nuchter weer hoe ik het aanvoel.

Tot wanneer gaat mijn herinnering aan Sting terug? Ik denk aan het Synchroncity album in geel rood en blauw en de jas in dezelfde kleuren die hij tijdens de concertreeks. Het kleinood is niet langer want wegens veelvuldig gebruik, blijft er slechts een gebroken doosje en een geknakte tape over. Zijn eerste solo-lp (Dream of the Blue Turtles) moet hier ten huize ook nog ergens rondzwerven, op zoek naar een platenspeler die we niet meer hebben. Dit om maar even aan te geven dat ik Sting al heel lang een warm hart toedraag.

Wat ik tijdens dit concert weer mag ervaren is de kracht van zijn muziek. Het mooie aan de klanken die zijn leven maar tegelijk ook je eigen leven vertellen. Hij neemt je mee. Het is een wonderbaarlijke reis.

Het concertbandje telt voor de gelegenheid 45 koppen en noemt zich de “London Symphonic Orchestra”. Net zoals Sting uit een enorm repertoire kan putten heeft hij een evenredig aantal muzikanten rondom zich. Het lijkt heel erg comfortabel te voelen, zowel voor hem, als voor ons. Wat mij bijzonder raakt is dat hij bij de instrumentale stukken gewoon aan de rand van het podium gaat staan (in het donker) en de muziek mee over zich laat komen. Net als zijn publiek ademt hij de tonen in en laat zich inspireren alsof hij de songs voor het eerst hoort.

Al van bij het begin trekt hij een blik overbekende nummers open maar het zijn vooral de niet evidente nummers die het diepst van de ziel naar boven brengen. Moon over Bourbon Street is er zo eentje. Jaren niet meer gehoord en toch nog woord voor woord kunnen meezingen. Letterlijk en figuurlijk een nieuwe jas voor de vampier en allebei tot in de kleinste details verzorgd. Een song als een kind dat je koestert en waar je ademloos naar kijkt en luistert.

Bij het buitengaan borrelt bij mij het woord “inspiratie” naar boven. Zijn songs lijken de innerlijke bron weer helemaal te hebben aangeboord en alles lijkt plots veel duidelijker. Als muziek dit met een mens kan doen, zijn we dan niet ongelofelijk bevoorrecht dat we dit mogen ervaren? Bedankt Gordon, bedankt Sting.

De laatste ronde van Clouseau

Michael Bublé @ Sportpaleis Antwerpen

Playlist :

- Cry me a river

- All of me

- Hold me

- Mac the knife

- Everything

- World on a string

- Crazy love

- You don't know me

- For once in my life

- Billy Jean

- Twist & Shout

- Some kind of wonderfull

- Home

- Save the last dance for me

- How sweet it is to be loved by you

- Havn't met you yet

Encore :

- Feeling Good

- Mrs. Jones

- Finale

Zot van Vlaanderen

Rani De Coninck leidt vanaf 16 oktober 2010 elke zaterdagavond 'Zot van Vlaanderen' in goeie banen. Dit nieuw entertainend showprogramma richt zich naar het ganse gezin en heeft een hoog meespeelgehalte voor iedereen die hier woont, werkt, studeert, in de file staat, al eens naar 'Het Nieuws' kijkt of op school af en toe heeft opgelet. Kortom, iedereen kan meedoen met 'Zot van Vlaanderen' want alles in het programma is terug te brengen tot 3 woorden: van bij ons.

Elke show draait rond de typische herinneringen die ieder van ons heeft. Dat kunnen fijne dingen van bij ons zijn, maar net zo goed de klassieke ergernissen: onvergetelijke tv-momenten, de schoolreizen naar Bokrijk, de jaarlijkse belastingaangifte, het slechte weer, de eigenaardigheden van onze taal, populaire liedjes… of de vreugde bij die ene goal van de Rode Duivels.In 'Zot van Vlaanderen' nemen elke week 2 teams het tegen elkaar op in verschillende ludieke spelrondes.

Mathias en Staf Coppens zijn de vaste teamcaptains en zij omringen zich telkens door 3 bekende landgenoten. Elk team wordt geruggensteund door een tribune enthousiaste fans. De live studioband onder leiding van Hans Francken zorgt voor de swingende omlijsting in 'Zot van Vlaanderen' en voor de illustratie van de muzikale vragenronde.'Zot van Vlaanderen', vanaf 16 oktober op zaterdag meteen na 'Benidorm Bastards'

(foto 2 : met dank aan H.E.)

TatYana Storm - Voor Altijd

Voor haar tweede album "Voor Altijd" ging TatYana Storm niet over één nacht ijs.12 kersverse songs kenden hun geboorte uit de samenwerking met diverse songwriters uit de lage landen. TatYana Storm werkte hiervoor samen met Bart Herman, JW Roy, Walter Mannaerts, Marc Vanhie, Marlies Van Wemmel, enz... Zelfs TatYana’s mama schreef de tekst van het openingsnummer voor haar muzikale dochter.

Het resultaat: 12 ijzersterke songs, een pakkend duet met Roel Vanderstukken, een verassend nummer gezongen met Fosco-frontman Bram Van Outryve, een verrassingsnummer van formaat.

Maar vooral:een album om ‘VOOR ALTIJD’ te koesteren