On and on the rain will fallLike tears from a star like tears from a star
On and on the rain will say
How fragile we are how fragile we are
Een mager klein mansfiguur komt zonder veel ommezwaai het podium op en begint direct met zijn repertoire. Ik zit stil en hou m’n adem in. Net als bij zijn vorige concert heb ik het idee dat je Sting niet hoeft te zien om te ervaren wie hij is. Je voelt gewoon de ziel die vanbinnen uit komt. Dat klinkt enorm spiritueel maar geeft toch heel nuchter weer hoe ik het aanvoel.
Tot wanneer gaat mijn herinnering aan Sting terug? Ik denk aan het Synchroncity album in geel rood en blauw en de jas in dezelfde kleuren die hij tijdens de concertreeks. Het kleinood is niet langer want wegens veelvuldig gebruik, blijft er slechts een gebroken doosje en een geknakte tape over. Zijn eerste solo-lp (Dream of the Blue Turtles) moet hier ten huize ook nog ergens rondzwerven, op zoek naar een platenspeler die we niet meer hebben. Dit om maar even aan te geven dat ik Sting al heel lang een warm hart toedraag.
Wat ik tijdens dit concert weer mag ervaren is de kracht van zijn muziek. Het mooie aan de klanken die zijn leven maar tegelijk ook je eigen leven vertellen. Hij neemt je mee. Het is een wonderbaarlijke reis.
Het concertbandje telt voor de gelegenheid 45 koppen en noemt zich de “London Symphonic Orchestra”. Net zoals Sting uit een enorm repertoire kan putten heeft hij een evenredig aantal muzikanten rondom zich. Het lijkt heel erg comfortabel te voelen, zowel voor hem, als voor ons. Wat mij bijzonder raakt is dat hij bij de instrumentale stukken gewoon aan de rand van het podium gaat staan (in het donker) en de muziek mee over zich laat komen. Net als zijn publiek ademt hij de tonen in en laat zich inspireren alsof hij de songs voor het eerst hoort.
Al van bij het begin trekt hij een blik overbekende nummers open maar het zijn vooral de niet evidente nummers die het diepst van de ziel naar boven brengen. Moon over Bourbon Street is er zo eentje. Jaren niet meer gehoord en toch nog woord voor woord kunnen meezingen. Letterlijk en figuurlijk een nieuwe jas voor de vampier en allebei tot in de kleinste details verzorgd. Een song als een kind dat je koestert en waar je ademloos naar kijkt en luistert.
Tot wanneer gaat mijn herinnering aan Sting terug? Ik denk aan het Synchroncity album in geel rood en blauw en de jas in dezelfde kleuren die hij tijdens de concertreeks. Het kleinood is niet langer want wegens veelvuldig gebruik, blijft er slechts een gebroken doosje en een geknakte tape over. Zijn eerste solo-lp (Dream of the Blue Turtles) moet hier ten huize ook nog ergens rondzwerven, op zoek naar een platenspeler die we niet meer hebben. Dit om maar even aan te geven dat ik Sting al heel lang een warm hart toedraag.
Wat ik tijdens dit concert weer mag ervaren is de kracht van zijn muziek. Het mooie aan de klanken die zijn leven maar tegelijk ook je eigen leven vertellen. Hij neemt je mee. Het is een wonderbaarlijke reis.
Het concertbandje telt voor de gelegenheid 45 koppen en noemt zich de “London Symphonic Orchestra”. Net zoals Sting uit een enorm repertoire kan putten heeft hij een evenredig aantal muzikanten rondom zich. Het lijkt heel erg comfortabel te voelen, zowel voor hem, als voor ons. Wat mij bijzonder raakt is dat hij bij de instrumentale stukken gewoon aan de rand van het podium gaat staan (in het donker) en de muziek mee over zich laat komen. Net als zijn publiek ademt hij de tonen in en laat zich inspireren alsof hij de songs voor het eerst hoort.Al van bij het begin trekt hij een blik overbekende nummers open maar het zijn vooral de niet evidente nummers die het diepst van de ziel naar boven brengen. Moon over Bourbon Street is er zo eentje. Jaren niet meer gehoord en toch nog woord voor woord kunnen meezingen. Letterlijk en figuurlijk een nieuwe jas voor de vampier en allebei tot in de kleinste details verzorgd. Een song als een kind dat je koestert en waar je ademloos naar kijkt en luistert.
Bij het buitengaan borrelt bij mij het woord “inspiratie” naar boven. Zijn songs lijken de innerlijke bron weer helemaal te hebben aangeboord en alles lijkt plots veel duidelijker. Als muziek dit met een mens kan doen, zijn we dan niet ongelofelijk bevoorrecht dat we dit mogen ervaren? Bedankt Gordon, bedankt Sting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten